Emocje u dziecka mogą być bardzo silne i przejawiać się agresją. Można spotkać się z tym, iż dziecko w czasie silnego wzburzenie kopie, gryzie, pluje, bije i krzyczy. Zachowania te są bardzo wyczerpujące dla dziecka jak i dla dorosłego, który znajduje się przy dziecku. Zatem jak poradzić sobie w tych trudnych chwilach? W jaki sposób wesprzeć dziecko i mieć w sobie zrozumienie, cierpliwość i akceptację emocji?
Umiejętnością jest rozładowanie złości w sposób niekrzywdzący innych. Aby dzieci mogły nabyć tą umiejętność, najpierw powinien ją posiadać dorosły, który stanie się dla dziecka nauczycielem i przykładem.
Od najmłodszych lat można zaobserwować, iż dzieci okazują swoje emocje np. poprzez niszczenie zabawek, buntowanie się, wulgaryzmy czy przeżywanie. Dzieję się tak, gdyż dzieci poprzez każde swoje agresywne zachowanie chcą dorosłym coś przekazać. Mają one swoje podłoże i dlatego warto pochylić się nad źródłem agresji.
Dziecko agresywne, to często dziecko wołające o pomoc. Na swój sposób. A to dlatego, że nie jest w stanie kontrolować swoich zachowań jak i nie potrafi się uporać z emocjami, gdyż najzwyczajniej w świecie ich nie rozumie. I tu dużą rolę ma do odegrania dorosły / nauczyciel / rodzic / opiekun… to on powinien wskazać drogę dziecku w jaki sposób radzić sobie z emocjami bez użycia agresji i co dane emocje oznaczają, po co są potrzebne i dlaczego czasem powodują tak mocne wzburzenie. Zrozumienie, iż każdy ma prawo do bycia smutnym, złym, bojaźliwym czy w poczuciu gniewu jest bardzo istotne. Wszelkie emocje, uczucia są niezależne od nas, spływają w różnych momentach i tego należy być świadomym.
Należy pamiętać, że jeśli dorośli krzyczą, biją, awanturują się i stosują to w kierunku dziecka, to utrwalają wzorzec agresji u dzieci. Dlatego dorosły nie powinien być zdziwiony jeśli przejaw tych zachowań będzie wytoczony przeciwko niemu przez dziecko. Ważne, by dorosły zrozumiał, że gdy sam nie radzi sobie z emocjami, to dla dobra samego siebie jak i dzieci powinien zaczerpnąć pomocy i wsparcia u specjalisty, np. u pedagoga, psychologa czy terapeuty.
Dziecięcej agresji nie należy traktować jako złośliwości. Dzieci poprzez agresywne zachowanie nie robi nam w żaden sposób na złość. Ono manifestuje swoje emocje.
Pod agresją dziecka, kryje się wiele czynników tj. lęk, strach, niskie poczucie własnej wartości i samooceny, żałoba, przykre przeżycia, silny stres, konflikty czy wykluczenie z grupy rówieśniczej. Bardzo mocno należy pochylić się nad emocjami dzieci, które są zagnieżdżone wewnątrz nich. Zewnętrzne reakcje dzieci są tylko wierzchołkiem „góry lodowej”.
Wielokrotnie dorośli zastanawiają się w jaki sposób poradzić sobie z agresją u dzieci. Starają się zatrzymać napady złości, ale niestety nie zawsze się to udaje. Zatem jak reagować? Co robić? Przede wszystkim nie należy tłumić emocji, które wybrzmiewają u dziecka, a zamiast tego postarać się mu pomóc w tych trudnych dla niego chwilach. Warto postarać się nauczyć dziecko nazywać emocje i wskazać, iż łączą się one z pewnymi zachowaniami. Wspólne wyszukanie, opracowanie rozwiązania, z którego może dziecko skorzystać w przyszłości jest dobra droga do poradzenia sobie z emocjami.
Najważniejszym punktem w drodze, ku ujarzmieniu agresji jest przebywanie z dzieckiem, poświęcanie mu czasu i uwagi.
Ważne jest też zaakceptowanie emocji dziecka i głośne przyznanie się do tego, iż się je widzi i rozumie. Dodanie zrozumienia, niekomentowanie, powstrzymanie się od moralizacji czy wymądrzania się będą kluczem do sukcesu.
Dziecko powinno mieć możliwość wypłakania się, przytulenia, bycia blisko, gdy tylko tego potrzebuje. Nie można tych potrzeb lekceważyć. Bądźcie wdzięczni, za to, że dziecko chciało podzielić się z wami swoimi emocjami. Istotne jest również poczucie świadomości dziecka, że zawsze ktoś jest przy nim, kto je rozumie i akceptuje takim jakie jest.
My dorośli jesteśmy wzorem zachowań dla dzieci. Zatem niech mają dobry przykład.
Autor: Karolina Prudło